onların içinden görüyor beni
hayat bütün akışkanlığının yanında zaman zaman ufak deneyler imkanı veriyor. bunun olağan ve zincirleme tesadüfler sonucu olduğuna inanıyorum. bir fotoğraf zihnimde. “sizi delip geçer” dedi ya roland bathes, böyle başladı hikaye. sanırım burada metroyu kullananlarla ortaklaşıyoruz ve diğerleriyle belki başka şekilde olacak olan daha sonra. birincisi izliyor olmak. tedirgin edici. ve daha kötüsü izleniyor olmak. ve bu durumu izleyen üçüncü kişi. daha sonra iş biraz daha değişiyor. benim hayal gücümün vardığında “o” kendi kırılma noktalarını bu kadar somut koymuşken ortaya, onların içinden görüyor beni. ernst haas burada yol gösterici. “ne gördüğünüz kim olduğunuzdur” derken kendi fotoğraflarını da ortaya koyar bir hali oluyor gözün. bu ne kadar sürüyor? belki bir ömür. alın size mucize. bir de izlemekten öte düşüncesinin koyuluğuna kendini kaptırmış başkası. tam işime yarayacak bilgilere ulaşma çabasındayken yine kendimi aynı yerde buluyorum. bu bir iz sadece. dedim ya kırılma noktaları. benimde görmeme izin verdiği şekliyle adımlıyor. ve belki daha geride olmalıydım.
ben bütün bunları kurgularken zihnimde işte o sırada yeni bir aydınlanma. aman efendim simber atay’ın affına sığınıyorum; satari. daha önce hiç duymadığım ve bir zamanların -henüz varlığı sorgulayacak cesareti kendimde bulamadığım- en iyileri arasına girmiş bir şarkı çalıyor. ahmet abiye minnettarım. babylon zoo-spaceman. ne de manidar.
farkındaydım, bu bir anlama çabası. taklit. kopyala-yapıştır.
Alpgiray Kelem
çekimdensonrahayat 
